عدم تقارن در نتایج: موفقیت در مقابل عدم موفقیت در شرط بندی

نتایج نامتقارن زمانی اتفاق می افتد که صعود بالقوه بسیار بزرگتر از صعود نزولی باشد. بنابراین چگونه کار می کنند و چرا در شرط بندی مهم هستند؟ بخوانید تا متوجه شوید.

نتایج نامتقارن چیست؟

وقتی نتیجه یک رویداد دارای دو احتمال باشد، نتیجه نامتقارن زمانی اتفاق می افتد که صعود احتمالی (درآمد بالقوه یا بازده) بسیار بیشتر از ضرر باشد.

به عنوان مثال، شخصی که قصد دارد یک ویدئو ویروسی بسازد به طور کلی یا به طور کامل شکست می خورد، باعث از دست دادن سرمایه سرمایه گذاری شده در ایجاد محتوا می شود، یا موفق می شود، بازده عظیم درآمد و رسانه های اجتماعی را برای سازنده کسب کند.

اگر ویدیو ویروسی نشود، سازنده یک واحد کاربردی خود را از دست می دهد (هزینه کم ایجاد ویدیو)، اگر موفق شود، به طور بالقوه مقدار نامحدودی سود کسب می کند. شانس موفقیت ویدیو ممکن است فقط 1 در 1000 باشد اما صعود موفقیت بیش از 1000 درصد هزینه خرابی آن است.

در این حالت، حتی اگر شانس موفقیت اندک باشد، اما برای تولیدکننده محتوا همچنان مطلوب است، زیرا بازدهی یک موفقیت بسیار بیشتر از هزینه حتی هزار شکست است. نویسنده، بازرگان و آمارشناس نسیم طالب موضوع نتایج نامتقارن را به طور گسترده پوشش داده است:

“مهم نیست که چقدر ممکن است یک رویداد اتفاق بیفتد بلکه مهم این است که هنگام وقوع چه مقدار ارزش ساخته می شود که باید مورد توجه قرار گیرد. چقدر سود بی ربط در آن است؛ این میزان نتیجه است که مهم است.” – نسیم طالب، فریب خورده ماهیت تصادفی بودن

چرا به دنبال موفقیت در شرط بندی هستیم؟

از برخی نتایج نامتقارنِ سازنده محتوایِ ما، آینه یک شرط بندی احتمالی است. یافتن یک استراتژی شرط بندی یا مدل موفق شرط بندی دشوار است و به دنبال یک رویکرد مناسب، زمان و منابع (یعنی پول) باید بود.

با این حال، سود حاصل از یافتن یک مرز، مدل یا استراتژی پایدار بسیار زیاد است – درآمد بالقوه به مراتب بیشتر از هزینه هر ضرر در مجموع است. مسلما ارزش ضرب های کوچک برای شانس کسب موفقیت های بزرگ را دارد که موفقیت در شرط بندی طولانی مدت را به ارمغان می آورد.

لانگ شات ها یا شرط های طولانی مدت

استراتژی ای که به شدت به نتایج نامتقارن متکی است، شرط های لانگ شان است. شرط بند با توجه به ماهیت شرط بندی در شرط های کم احتمال، به دنبال سود بردن به روشی کاملا مشابه روشی است که نسیم طالب توصیف می کند.

او همیشه منتظر یک مرز یا محدوده قابل توجه است که توسط یک اتفاق نادر روی می دهد. این رویکرد بی شباهت به رویکرد برخی از کسانی که گروهای فرعی را کوتاه کردند، نیست. طالب از این وقایع به عنوان “قوهای سیاه” یاد می کند.