بازیکنانی که در رده ملی عملکرد بهتری نسبت به تیم باشگاهی خود داشته اند

شاید برای شما جالب باشد که بدانید برخی بازیکنان در رده ملی بیش از تیم باشگاهی خود موفق بوده اند و عملکرد بهتری را در تیم ملی کشور اشان از خود به نمایش گذاشته اند. در ادامه به چند بازیکن خواهیم پرداخت که همین شرایط را دارا می باشند.

پیش بینی بازی های ورزشی در بتکارت

لحظات به یاد ماندنی و مهم برخی بازیکنان در رده ملی!

لوکاس پودولسکی (تیم ملی آلمان)
نمی‌توانیم جذب لوکاس پودولسکی را برای بایرن ‌مونیخ و آرسنال یک شکست بزرگ تلقی کنیم، اما نشانی از آن اسطوره ‌ای که همیشه در کلن باشگاهی که او را پرورش داده بود نخواهیم دید. با این حال با قضاوت درباره شرایطی که در باشگاه‌ های بزرگ داشته شایسته این نیست که بین بزرگ ‌ترین بازیکنان آلمانی تاریخ قرار بگیرد. البته این چیزی نیست که آمار نشان می‌دهد. او ۱۳۰ بازی برای مانشافت انجام داد که باعث می‌شود در رده سوم پشت‌سر لوتار ماتئوس و میروسلاو کلوزه قرار بگیرد و مهم‌ تر این که با ۴۹ گل‌ زده سومین گلزن برتر تاریخ آلمان پس از میروسلاو کلوزه و گرد مولر هم هست. پولدی هم چنین در رختکن بازیکنی با روحیه برای تیم یواخیم لو بود. نکته جالب این که بدون بازی کردن در مراحل حذفی جام جهانی ۲۰۱۴ جام را بالای سر برد و آلمان قهرمان جهان شد.

ادواردو وارگاس (تیم ملی شیلی)
زمانی درباره تفاوت کیفیت ادواردو وارگاس در دیدار‌های ملی و باشگاهی پرسیدند و او گفت: «هیچ ایده‌ای ندارم که چرا در تیم ملی بهتر بازی می‌کنم.» مهاجم لاروخا یکی از محبوب‌ترین بازیکنان شیلی محسوب می‌شود. مردم شیلی به ‌ندرت بازی نا امیدکننده ای از وارگاس به یاد دارند. او در سال‌ های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ برای دو دوره متوالی آقای گل کوپا آمریکا شد که هر دو تورنمنت با قهرمانی شیلی به پایان رسید. اهمیت این قهرمانی ‌ها و آقای‌گلی وارگاس وقتی دو چندان می‌شود که به یاد بیاوریم پیش از آن هیچ‌گاه قهرمان کوپا آمریکا نشده بودند. در جام جهانی ۲۰۱۴ هم در بازی مهم تیم اش برابر اسپانیا گل زد. در مجموع ۳۸ گل در ۹۰ بازی ملی، اما در رده باشگاهی در تیم ‌های ناپولی، والنسیا، کوئینزپارک ‌رنجرز و هوفنهایم نشانی از مهاجم ارزشمند تیم ملی شیلی نداشت. با وجود تجربه بازی در ایتالیا، اسپانیا، انگلیس و آلمان بازی‌ های خوب اندکی انجام داد. در حال حاضر در عضویت تیم تیگرس مکزیک است و بعید است دیگر به اروپا برگردد.
آنگلوس کاریستیاس (تیم ملی یونان)
با گلی که در فینال یورو ۲۰۰۴ وارد دروازه پرتغال کرد، در یونان یک اسطوره است. آنگلوس کاریستیاس در یک ‌چهارم نهایی آن تورنمنت هم گل مهمی وارد دروازه فرانسه کرد. کاریستیاس ۲۵ گل برای تیم ملی یونان زده و دومین گلزن برتر تیم ملی کشور خود محسوب می‌شود. اکثر گل‌های وی اهمیت زیادی داشته‌ اند و فقط ۴ گل در بازی ‌های دوستانه بوده است. آنگلوس همیشه در تیم ملی بازیکن مورد اعتمادی بود، اما هیچ‌گاه در باشگاه‌ هایش عملکرد قانع‌کننده ‌ای نداشت. او در بهترین دوران اش بازیکن وردر برمن بود و در فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۲ در بوندس‌لیگا ۹ گل زد که بهترین آمار گلزنی ‌اش در یک فصل لیگ به حساب می‌آید. بعد‌ها هم در آژاکس، فاینورد، نورنبرگ، بایرلورکوزن و شالکه هم آماری بدتر داشت.

آلیوشا آسانوویچ (تیم ملی کرواسی)
اگر از هواداران فوتبال کرواسی سؤال کنید به شما خواهند گفت که چقدر آلیوشا آسانوویچ بازیکن خوبی برای تیم ملی کشورشان بود. هافبک ریز نقش قلبِ همه‌ چیز در تیم ملی کرواسی در اواخر دهه ۱۹۹۰ به حساب می‌آمد. بازی سازی او باعث شد کرواسی تا یک‌ چهارم نهایی یورو ۱۹۹۶ برسد و به رده سوم جام جهانی ۱۹۹۸ دست پیدا کند. آلیوشا هیچ‌گاه در تیم ملی نسبت به ستاره‌ هایی هم چون زوونمیر بوبان، رابرت پروسینچکی، آلن بوکسیچ، داوور شوکر و رابرت یارنی سطح پایین‌تری نداشت. با این حال اگر نام او را بیرون از کرواسی بیاورید کسی چیزی از او به یاد نخواهد آورد. او تنها بخش کوچکی از توانایی‌ هایش را در تیم‌ هایی مثل مون ‌پلیه، دربی، ناپولی و پاناتینایکوس به نمایش گذاشت.
فابیو گروسو (تیم ملی ایتالیا)
شادی فابیو گروسو پس از گلزنی در دقیقه ۱۱۹ نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ برابر آلمان برای هواداران آتزوری فراموش‌ شدنی است. این مدافع چپ با ضربه شگفت ‌انگیزش تور دروازه ینس لمان را به لرزه درآورد. ۵ روز بعد گروسو آخرین ضربه پنالتی ایتالیا در فینال جام جهانی برابر فرانسه را تبدیل به گل کرد. عملکرد کلی ‌اش در آن مسابقات عالی بود و در ۲۸ سالگی همه را غافلگیر کرد. عجیب بود که گروسو در ۲۳ سالگی در چند دسته پایین‌تر بازی می‌کرد. بعد از آن هم عملکرد قابل ذکری در پالرمو و پروجا نداشت. بعد از جام جهانی به اینتر رفت، اما این انتقال برای او چندان خوشایند نبود. در لیون و یوونتوس هم مثل این که جادو شده بود. دوران باشگاهی برای او یک شکست بود. او برای تیم ملی عملکردی کاملاً متفاوت داشت.

آندرس اسونسون (تیم ملی سوئد)
شاید از خودتان بپرسید چه کسی برای تیم ملی سوئد بیشترین بازی را انجام داده است. شاید روی نام زلاتان ایبراهیموویچ نظر داشته باشید، اما او حتی به این رکورد نزدیک هم نیست. آندرس اسونسون با ۱۴۸ بازی بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۳ برای تیم ملی سوئد این افتخار را دارد. او ۲۱ گل ملی هم در کارنامه ‌اش دارد، از جمله گل زیبای وی از روی ضربه ایستگاهی برابر آرژانتین در جام جهانی ۲۰۰۲ که باعث صعود سوئد به مرحله حذفی شد. در مجموع اسونسون در ۲ جام جهانی و ۳ جام ملت ‌های اروپا همراه سوئد بود. او استعداد و شخصیت بازی کردن در لیگ برتر را هم داشت، اما فقط ۴ فصل کم ‌فروغ در ساوتهمپتون داشت. بقیه دوران بازی ‌اش را در الفسبورگ گذراند و ستاره محبوب آن تیم شد. اسونسون در الفسبورگ هم چندان پرافتخار نبود و فقط به ۲ قهرمانی رسید.
آساموا ژیان (تیم ملی غنا)
ژیان یکی از بزرگ‌ ترین بازیکنان تاریخ غنا محسوب می‌ شود. او بهترین گلزن تیم ملی کشور خود با ۵۱ گل زده در ۱۰۷ بازی است. او ضربه پنالتی حساس دقیقه آخر برابر اروگوئه در جام جهانی ۲۰۱۰ را از دست داد، اما در همان تورنمنت ۳ گل زد که برای بازیکنی غنایی فوق العاده است. او برابر تیم ‌های بزرگی هم چون آلمان و پرتغال گلزنی کرد، اما در سطح باشگاهی ژیان همیشه بازیکن متوسطی بود و در تیم بزرگی هم بازی نکرد. در اودینزه، رن، ساندرلند و سپس در امارات و چین بیشتر وقت خودش را هدر داد. کارنامه ژیان در اروپا ضعیف است. حالا با جدایی از تیم ترکیه‌ای کایسری ‌اسپور بازیکن آزاد شده و تیمی او را جذب نکرده است.

مائوریسیو ایسلا (تیم ملی شیلی)
سخت نیست که این بازیکن تیم ملی شیلی را هم در لیست قرار بدهیم، چرا که مائوریسیو ایسلا می ‌توانست در پست خودش یکی از بهترین ‌های جهان باشد. ایسلا که حالا ۳۰ ساله است در ابتدای دوران بازی ‌اش در سمت راست خط هافبک اودینزه بازی می‌کرد و بیشتر تیم ملی شیلی از عملکرد خوب او بهره برد. در ۱۰۲ بازی ملی از جمله ۲ جام جهانی به میدان رفته و او مثل ادواردو وارگاس در راه قهرمانی‌ های متوالی شیلی در کوپا آمریکا بازیکن ارزشمندی محسوب می ‌شد. سال ۲۰۱۲ بعد از ترک اودینزه تبدیل به نیمکت گرم‌کنِ یوونتوس شد. پس از آن با کوئینز پارک ‌رنجرز سقوط کرد و در مارسی هم بازیکن محبوبی نبود. در کالیاری فصل متوسطی داشت و حالا بازیکن فنر باغچه است. دوران این مدافع راست در رده باشگاهی غمناک بوده است.
سرخیو رومرو (تیم ملی آرژانتین)
این سنگربان آرژانتینی از سال ۲۰۱۳ به بعد یک دروازه ‌بان ذخیره بوده در سامپدوریا، موناکو و این روز ‌ها در منچستریونایتد، اما در همین سال‌ ها او همراه با آرژانتین به ۳ فینال بزرگ (یک جام جهانی و ۲ کوپا آمریکا) راه پیدا کرد. نکته جالب این که در این ۳ فینال فقط یک گل در ۳۶۰ دقیقه بازی دریافت کرد، اما به قهرمانی هیچ‌کدام نرسید. در مجموع رومروی ۳۲ ساله دروازه‌ بان خوبی است، اما چند سال اخیر برای تیم ملی کشور اش بازی ‌های بیشتری نسبت به باشگاه ‌های خود انجام داده است که مورد عجیبی در فوتبال به حساب می‌آید. او ۹۶ بازی ملی دارد و شاید در آینده به باشگاه صدتایی ‌های تیم ملی هم بپیوندد.

پیش بینی بازی های ورزشی در بتکارت