دیگو سیمئونه و شش ماه تاثیرگذارش در کاتانیا

دیگو سیمئونه دوران مربی گری در فوتبال اروپا را از تیم کاتانیا شروع کرد که شش ماه در این تیم ایتالیایی حضور اشت.

حضور شش ماهه دیگو سیمئونه در کاتانیا

دیگو سیمئونه گونزالز ملقب به “ال چولو”، که متولد ۲۸ آوریل ۱۹۷۰ است، در بوئنوس آیرسِ آرژانتین متولد شد و به عنوان هافبک تدافعی که جنگندگی او در زمان بازیگریش، زبانزد عام و خاص بود، فوتبالش را در ولز سارسفیلد آغاز کرد و خیلی زود در سال ۱۹۹۰ به پیزا پیوست، او دو سال بعد به سویا رفت و چندی بعد دوره اول حضورش در اتلتیکو مادرید را آغاز کرد. چولو بار دیگر به فوتبال ایتالیا بازگشت و در اینتر و لاتزیو به یکی از کلیدی ترین بازیکنان این دو تیم تبدیل گشت و نزد هواداران جایگاه ویژه ای به دست آورد. او سپس فصل آخر فوتبالش را در آرژانتین و باشگاه ریسینگ کلاب پشت سر گذراند و یک سال بعد پس از اعلام بازنشستگی اش، کار خود را به عنوان سرمربی در این باشگاه آرژانتینی آغاز نمود. چولو در تیم ملی آرژانتین هم ۱۰۶ بار بازی کرد و ۱۱ گل ملی برای آلبی سلسته به ثمر رساند. دیگو سیمئونه همچنین در کوپا آمریکای ۱۹۹۱ شیلی و ۱۹۹۳ اکوادور به قهرمانی رسید و در المپیک آتلانتای ۱۹۸۶ هم مدال نقره را به دست آورد.

برای افتخاراتِ بسیاری که دیگو سیمئونه در اتلتیکو مادرید به دست آورده، نیازی به مبالغه و گزافه گویی نیست. وقتی که مرد متعصب آرژانتینی در دسامبر ۲۰۱۱ جانشین جورجو مانزانو شد، روخی بلانکوس تیمی میانه جدولی بود و انتظار نمی‌رفت که حتی با حضور سیمئونه هم تغییر چشم گیری در روند آن‌ها ایجاد شود. با این حال اتلتیکو طی یک دهه قبل از حضور سیمئونه به قهرمانی لیگ اروپا و سوپر کاپ اروپا رسیده بود و در سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ با قرارگیری در جایگاه چهارم لالیگا، بهترین رکورد تاریخشان را به ثبت رسانده بودند. در فصل ۱۱-۲۰۱۰ و پیش از ورود سیمئونه به مادرید، اتلتیکو فصل را پایین تر از والنسیا، سویا، ویارئال و اتلتیک بیلبائو در رده هفتم به پایان رسانده بود و ۳۸ امتیاز با بارسلونایِ قهرمان، فاصله داشت؛ آن هم در حالی که اتلتیکو تنها ۱۵ امتیاز با منطقه سقوط فاصله داشت.

اتلتیکو مادرید تنها سه سال پس از حضور سیمئونه در ویسنته کالدرون، با شکست دو قطبی بارسلونا و رئال مادرید به شکل غیر قابل باوری به قهرمانی لالیگا رسید. چولو علاوه بر این طی دو فصل اول حضورش، دهمین قهرمانی اتلتیکو را در کوپا دل‌ری به ارمغان آورد و تیم را بازهم به قهرمانی لیگ اروپا و سوپر کاپ اروپا رساند. اتلتیکو مادرید در سال ۲۰۱۴ به فینال لیگ قهرمانان اروپا هم رسید اما بی شک قهرمانی در لالیگا بزرگ ترین افتخار سیمئونه با اتلتیکو بوده است. رقابت با دو باشگاه بزرگ دنیای فوتبال که از نظر مالی و تاریخی اختلافات بسیار زیادی با اتلتیکومادرید داشتند، شاید در وهله اول غیرممکن به نظر برسد، اما سیمئونه و شاگردانش موفق شدند، قدرتشان را طی ۳۸ هفته لیگ حفظ کنند و در پایان قهرمان اسپانیا شوند.

در حالی که در آستانه شروع نهمین سال حضور چولویِ ۴۹ ساله روی نیمکت اتلتیکو مادرید هستیم، احتمالا بسیاری از فوتبال دوستان این موضوع که دیگو پیش از بر عهده گرفتن هدایت اتلتیکو مادرید در پنج باشگاه دیگر هم مربیگری کرده است را از خاطر برده اند. دیگو سیمئونه به محض بازنشسته شدنش مربیگری را آغاز نمود و در چهار باشگاه کشورش آرژانتین مربیگری کرد؛ او طی این مدت هدایت ریسینگ کلاب، استوندیانتس، ریور پلاته، و سن لورنزو را بر عهده داشت. سیمئونه با استوندیانتس و ریور پلاته به قهرمانی کلاسورای آرژانتین رسید، اما با سن لورنزیی که پیش از حضور سیمئونه در بالای جدول آرژانتین جای داشت، در رتبه هفتم لیگ قرار گرفت. کشورهای آمریکای جنوبی در ۹ دوره از ۲۰ دوره جام جهانی به قهرمانی رسیده اند و فوتبال آن ها همواره در حال تبادل ستارگانش با فوتبال اروپا بوده و از حضور چولو در اروپا به عنوان سرمربی نیز نباید متعجب شد. همان طور که سیمئونه سفرش را در فوتبال اروپا در سال ۱۹۹۰ و در پیزای ایتالیا آغاز کرد، هنگامی که ۴۰ سال سن داشت، دوران مربیگری اش در اروپا را نیز با حضور پنج ماهه در تیمی از شرق سیسیل به نام کاتانیا آغاز کرد.

سیمئونه در سال ۲۰۱۵ در مورد دوران حضورش در کاتانیا گفت:

حضور در کاتانیا چیزهای زیادی به من آموخت؛ من با وجود مشکلات زیادی که در آن جا بود رشد کردم و شجاعت زیادی به خرج دادم. اتلتیکوی امروز را با آموخته هایم از کاتانیا ساختم.

مارکو جامپائولو در ژانویه ۲۰۱۱ و پس از قرارگیری کاتانیا در منطقه سقوط، با تصمیمی احساسی و نا به هنگام از دید نشریات ایتالیایی، از کاتانیا اخراج شد و دیگو سیمئونه جانشین او گردید. فرانکو کولومبا و کلودیو جنتیله اما در عوض عقیده دیگری داشتند؛ ۱۲ بازیکن کاتانیا آرژانتینی بودند و برخی از آن ها از جمله ماریانو آدوخار، الخاندرو گومز و پابلو آلوارز پیش از این سابقه کار کردن با سیمئونه را داشتند و آن ها معتقد بودند این تغییر به نفع باشگاه سیسیلی خواهد بود. دیگو سیمئونه که در دوران بازی اش ۸ سال در تیم های پیزا، اینتر و لاتزیو حضور داشته است،

در مراسم معارفه اش در کاتانیا گفت:

فکر کنم هیچ وقت از ایتالیا جدا نمی شوم. من تماسم با این کشور و باشگاه های سری آ را حفظ کرده بودم و حالا هم امیدوارم تا برای مدت طولانی ای در کاتانیا بمانم.

این اتفاق رخ نداد و راه او از کاتانیا خیلی زود جدا شد. با این حال، دوران حضور سیمئونه در ایتالیا برای خودش و باشگاه موفقیت آمیز بود و فوتبالی که او ارائه می داد تمام کشور را تحت تاثیر قرار داد. چولو، با تمرینات سختی که برای بازیکنان در نظر گرفته بود، کاتانیا را از منجلاب سقوط در آورد و به ساحل آرامش رساند. همه ما تاکتیک کنونی اتلتیکو مادرید را می دانیم؛ آن ها فوتبالی مبتنی بر پرس شدید، دفاعی فشرده و ضد حملاتی برق آسا را ارائه می دهند. دیگو سیمئونه، مربی ای است که به جای تصمیمات متعصبانه، همواره تصمیماتی عقلانی گرفته و این موضوع انتخاب چینش تیم با توجه به نقاط قوت و ضعف بازیکنان را هم شامل می شود. اتلتیکویِ سیمئونه طی این سال ها با ترکیب ۲-۴-۴ وارد زمین شده، اما کاتانیا در نیم فصل دوم ۱۱-۲۰۱۰ با ترکیب ۱-۳-۲-۴ و ۱-۲-۳-۴ در زمین حاضر می شد. سیمئونه، سیستم ۱-۴-۱-۴ مارکو جامپائولو که موجب از کار انداختنِ ترکوارتیستای از یاد رفته تیم آدرین ریکیوتی می شد را منسوخ کرد تا با سیستم مد نظرش، ریکیوتی را به عنوان رابط خط هافبک و حمله اش برای رساندن توپ به مکسی لوپز، گونزالو برگسیو و فرانچسکو لودی استفاده کند.

در دوران حضور سیمئونه در کاتانیا شاهد انعطاف پذیری بالایی از او بودیم. چولو در مصاحبه ای متذکر شده بود:

نمی توان وقت زیادی را برای جا انداختن تاکتیک های سفت و سخت در تیم هدر داد. ما هیچ وقت نمی توانیم تیم را به چیزی که دوست داریم تبدیل کنیم و همیشه باید خودمان را با حداکثر قدرت تیم تطبیق دهیم.

کاتانیا در دفاع به تیم بسیار قدرتمندی تبدیل شد. ازکوئل اسکلتو و جوزپه ماسکارا دفاع های کناری تیم بودند و در زمان دفاع، رافائل مارتینیو و الخاندرو گومز برای انجام کار پرس به روی هافبک های حریف، عقب می آمدند. در همین وضع، آدرین ریکیوتی و مهاجم نوک تیم که معمولا مکسی لوپز بود نیز عقب تر می آمدند تا به روی خط هافبک حریف پرس کنند و در صورت باز پس گیری توپ، کار بازیسازی را از میانه میدان شروع کنند. این برنامه دقیقا طی فصول اخیر در اتلتیکو مادرید نیز پیاده شده است. آن ها از اینکه توپ را به حریف دهند و فضاها را ببندند، راضی بودند. بازیکنان تیم تمامی منافذ بین خطوط را می بستند تا حریف هیچ راهی برای رسوخ در بین آن ها را پیدا نکند و علاوه بر آن، نزدیکی بازیکنان به هم، ضدحملات برق آسایی را به وجود می آورد. با این وجود که آن ها بازیکنانی سطح پایین بودند، اما کاتانیای ۲۰۱۱ تشابه بسیاری به اتلتیکوی ۲۰۱۴ داشت؛ منظم، فشرده، قدرتمند و پیوسته.

با وجود این تغییرات گسترده در شکل و شمایل بازی کاتانیا، اما روند پیشرفت تیم به کندی جلو می رفت. سیمئونه در چهار بازی اول خودش برروی نیمکت کاتانیا، تنها یک امتیاز به دست آورد و اگر این روند ادامه پیدا می کرد، احتمالا شغلش را از دست می داد‌. آن ها در برابر رقیبان پایین جدولی شان یعنی پارما و بولونیا شکست خوردند و تنها یک امتیاز تا منطقه سقوط و رده هجدهم جدول فاصله داشتند. پیروزی ۳-۲ در برابر لچه البته اندکی شرایط کاتانیا را بهبود بخشید. بعد از این، کاتانیا در سه دیدار خانگی پی در پی در استادیو آنجلو ماسیمیلیانو برنده شد که می توان به پیروزی چهار گله آن ها برابر پالرمو اشاره کرد. با این حال عملکرد کاتانیا در بازی های خارج از خانه همچنان ضعیف دنبال می شد؛ آن ها از مجموع ۴۵ امتیاز ممکن تنها ۹ امتیاز کسب کردند. پیشرفت فوق العاده کاتانیا موجب قرارگیری آن ها در جایگاه چهاردهم جدول و فاصله چهار امتیازی با منطقه سقوط در فاصله یک هفته به پایان سری آ شد.

در حال حاضر سیمئونه تیمی وحشتناک را تشکیل داده است که توانایی حضور و درخشش در بزرگ ترین تورنمنت های اروپا را دارد، اما آن زمان در کاتانیا او با گروهی از بازیکنان با استعداد و کم تجربه، نتیجه فوق العاده ای را در پایان فصل به ارمغان آورد. اتلتیکویِ سیمئونه فصل قبل میانگین ۴۹.۳ درصد مالکیت در هر بازی را به ثبت رساند که برای تیمی با روحیات تدافعی بسیار فوق العاده است. دیگو سیمئونه همچنین پاسخ تمامی انتقادات رسانه ها و افرادی که از به موفقیت رسیدن تیم سیسیلی جلوگیری می کردند را به سختی داد. او دو پیروزی مهم در برابر لچه و جنوا به دست آورد و در برابر یوونتوس و باری مساوی کرد. هماهنگی بالای بازیکنان تیم و صدالبته شیوه بازی آن ها تشابه بسیاری به خود سیمئونه داشت؛ آن ها با جنگندگی، هوش و ذکاوتی که داشتند، بسیار شبیه به سرمربی شان بودند. سرانجام کاتانیا پس از سه پیروزی پی در پی در ماه می برابر کالیاری، برشا و رم در نهایت با ۴۶ امتیاز بهترین عملکرد خودش را در فصول بازگشت به سری آ پشت سر گذاشت. دیگو سیمئونه با وجود اینکه یک سال دیگر با کاتانیا قرارداد داشت اما طی توافقی دو طرفه از سمتش کناره گیری کرد تا در آینده ای نزدیک به باشگاه سابقش ریسینگ کلاب در آرژانتین برگردد، پیشنهاد اتلتیکو مادرید در دسامبر ۲۰۱۱ اما وضعیت را تغییر داد و چولو به ویسنته کالدرون رفت.

می توانیم موفقیت های سیمئونه در اتلتیکو مادرید را تا حدود بالایی به دوران حضورش در کاتانیا تعمیم دهیم. هرچند که تفاوت های زیادی بین سبک بازی اتلتیکو مادرید با کاتانیا وجود دارد؛ با این وجود که کاتانیا از یک شماره ۱۰ کلاسیک استفاده نمی کرد، اما دفاع همگانی و تعصب بالای بازیکنان هر دو تیم از ویژگی های مشابه این دو تیم است. تجربه حضور سیمئونه در ایتالیا و سری آ ایتالیا او را به این خودباوری رساند که می تواند سبک منحصر به فرد بازی اش را در اروپا استفاده کند و با آن به موفقیت برسد. در واقع تنها ۶ ماه پس از جدایی دیگو سیمئونه از کاتانیا، اتلتیکو مادرید او را به ویسنته کالدرون آورد و با این وجود که دلیل اصلی این انتخاب احتمالا عملکرد او در فوتبال آمریکای جنوبی بود اما پنج ماه حضور او در کاتانیا، روخی بلانکوس را عملا متقاعد کرد که چولو انتخاب درستی برای نیمکت تیم خواهد بود.

سیمئونه بی شک یکی از بزرگ ترین مربیان کنونی فوتبال جهان محسوب می شود که هر زمان تصمیم به خروج از اتلتیکو مادرید برای شروع یک چالش جدید باشد، قطعا باشگاه های بسیاری به دنبال به خدمت گیری او خواهند بود. لیگ برتر می تواند مقصد احتمالی او باشد، اما همانطور که او به اتلتیکو مادریدی که پیش تر به عنوان بازیکن برای آن ها بازی کرده بود پیوست، احتمالا به لاتزیو یا اینتری بپیوندد که دوران باشکوهی را به عنوان هافبکی جنگنده در آن جا سپری کرده است. او همواره از دوران حضورش در فوتبال ایتالیا به نیکی یاد کرده است؛ هم به عنوان بازیکنی متعصب و هم به عنوان سرمربی تاثیر برانگیز. از این رو بعید نیست که چولو به زودی در سری آ کار خود را شروع نماید.

پیش بینی بازی های ورزشی در بتکارت